شنبه 89 بهمن 30 , ساعت 9:30 صبح
می خواهم چند سطر بنویسم
برای او که دیگر نیست
برای او که برایش خاطره شده ام
تنها چند سطر . . .
می خواهم چند سطر فریاد بزنم
برای تمام روزهایی
که می توانستم شاد باشم و نبودم
برای تمام دلتنگی هایی
که در شب های بی کسی ام بغض شد
اشک شد
سکوت شد !
پرده را کنار میزنم
پنجره را میگشایم
میخواهم دوباره بال بگشایم
دوباره پرواز کنم
دوباره بگویم "من هستم"
دوباره " باشم !! "
تمام این دست خط ها بوی تکرار می دهد
میخواهم غزلی شوم
از جنس آب
تا همه ی درد هایم آبی شوند
* * *
تمام شبم به اندیشه گذشت . . .
از کدام دلتنگی ام بنویسم ؟
کدامین شب گریه ی خیسم را
شرح دهم ؟!
در کدام سطر
از سردی دست های خالی ام
بگویم ؟
* * *
آه . . . نه !
بگذار این نو آشیان
خیالی سبز بماند برای او
من به نداشتنش هم قانعم . . .
برای او که دیگر نیست
برای او که برایش خاطره شده ام
تنها چند سطر . . .
می خواهم چند سطر فریاد بزنم
برای تمام روزهایی
که می توانستم شاد باشم و نبودم
برای تمام دلتنگی هایی
که در شب های بی کسی ام بغض شد
اشک شد
سکوت شد !
پرده را کنار میزنم
پنجره را میگشایم
میخواهم دوباره بال بگشایم
دوباره پرواز کنم
دوباره بگویم "من هستم"
دوباره " باشم !! "
تمام این دست خط ها بوی تکرار می دهد
میخواهم غزلی شوم
از جنس آب
تا همه ی درد هایم آبی شوند
* * *
تمام شبم به اندیشه گذشت . . .
از کدام دلتنگی ام بنویسم ؟
کدامین شب گریه ی خیسم را
شرح دهم ؟!
در کدام سطر
از سردی دست های خالی ام
بگویم ؟
* * *
آه . . . نه !
بگذار این نو آشیان
خیالی سبز بماند برای او
من به نداشتنش هم قانعم . . .
من همیشه قانع بودم
* * *
پنجره بازست هنوز
و تکه ای کاغذ
با چند سطر نانوشته
اما . . .
خیس !
* * *
پنجره بازست هنوز
و تکه ای کاغذ
با چند سطر نانوشته
اما . . .
خیس !
نوشته شده توسط بانوی مهتاب | نظرات دیگران [ نظر]
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |