باران ،سکوت، شب ، تنهایی،شعر،پاییز،....!!!!! بهار کو؟
پس بهار را کجا پنهان کردی ؟ آمدی !!! با خود بردی ؟ یا نیامدی و هنوز نیاوردی ؟؟؟
میخواهم بهار را به تو بسپارم!!! تا جوانه دلت را به عشق آن پیوند بزنی.
بشنو!!!! شنیدی؟ آواز ناودان ها ،رقص شبنم روی برگها ؟
آه... باران آمد ،گفتم نرو باران را بهانه نکن !!!!
گفتم بمان در شهر دلتنگی های من، من خود به باران اشکت نیاز دارم !!!
بغضم را میشکنم چون باران با من هم صداست .
کاش!!!!!!!!! این روزها میرفتند ،اینها مسافران غریبند ،من نمی شناسم آنها را !!!
کاش !!!!!!! زمان میایستاد ،نه نه !! کاش زمان به سرعت میگذشت ،من این روزها را نمیخواهم .
میروم باز در باغ شعرهایم همان جا که دلتنگی هایم را از بر کردم
میروم در قالب خیال خود تا رسیدن بهار میمانم !!!
تو هم زود بیا !! باران آمد !!! پس دیگه باران را بهانه نکن ....
به بهانه بارانی که امروز از آسمون شهرم بارید و منو دلتنگ تر کرد و .....
اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو
اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و روزمرد‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ
معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام
اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی
من هستم و سازی مبهم
اینجا من مانده‌آم تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم
من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور
من هستم و یکرنگی شکسته‌ام
اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میایی
در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ ، که سینه‌ام را هر آن می‌درد
اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است
من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه
اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو،
حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند.
وقتی دستانم از اعتماد تهی است
چه فرقی می کند
که بگویم
اینجا زمستان است یا بهار .
اینجا سرد است
از تکرار ِ نبودن اعتماد .
وقتی گوشهایم ایمان نمی اورند به کلام
بیهوده ، برایم واژه های دلفریب میچینی
من از گور بی اعتمادی برخاسته ام
دشتهای اعتماد در سیلاب دروغ و خیانت
مرده اند .
وقتی نگاهم لبریز ِ وحشت می شود
از نگاهت ، می دزدمشان ...
نگاهم که می کنی ،
فرهنگ لغات میشود یک کلمه "عبث " .
اینجا تداوم خالی بودن از اعتماد است .
سرد است .
باور کن.
پروردگارا!
منتهی می شود و در تلاطم شاخه های بی برگ، زیر چتری که مرا از
باران مهربانت جدا می کند به دنبال نیمکتی می گردم که لبریز از
رویاهای کودکانه و آرامش دل های بی قرار باشد آنگونه که بتوانم تو را
در ذره ذره وجودم احساس کنم.
این که به تو نمیرسم حرف تازه ای نیست.
مسیرآمدن و رفتن تو راآنقدر آمدم و دست خالی برگشتم که کفشهایم از التماس نگاهم شرمنده شدند .
این که دیگر نمی آیی و من بیهوده این لحظه های خسته ی ملول را انتظار
میکشم تا شاید فردایی بیاید که تو دوباره برگردی و تو هیچگاه بر نمیگردی تا ببینی چیز کمی نیست.
این که هیچ کس نمی داند که من
در انتهای سکوت حنجره ام آوازهای قدیمی تو را به سوگ نشسته ام
و لهجه ی دروغین نفرتم روی لحظه های خوش گذشته ام چنبره زده است
و انسانها چون ماران از گلوگاه ذهن تو بالا می خزند تا آخرین فواره های یاد مرا بمکند ، درد کمی نیست.
خورشید هیچگاه در سرزمین یخبندان قلب تو طلوع نکرد -نتابید و دریاچه ی قطبی چشمان تو را آب نکرد
هیچ پرنده ای روی شاخه های دلت ننشست –نخواند -نپرید.
ومن بیهوده در انتظار آخرین معجزه بودم و چه دیر فهمیدم.
که او هیچگاه این سطر ها را نخواهد خواند.
سردی وجودت را با پاییز غم من به دور ریز و به شانه هایم تکیه کن بگذار
نغمه ی سبز بهار را در گوشهایت زمزمه کنم. می دانم، می دانم که از پاییز بیزاری اما من پاییز نیستم که آرزوهایت را به تاراج ببرم من حدیث روشن بهارم با من از دردهایت سخن بگو می خواهم تو را بفهمم می خواهم تو شوم تا دیگر فراموشم نکنی
خانه خراب تو شدم
بسوی من روانه شو
سجده به عشقت میزنم
منجی جاودانه شو
ای کوه پر غرور من
سنگ صبور تو منم
ای لحظه ساز عاشقی
عاشق با تو بودنم
روشنترین ستاره ام
میخواهمت میخواهمت
تو ماندگاری دردلم
میدانمت میدانمت
ای همه ی وجود من
نبود تو نبود من
تو اون شام مهتاب کنارم نشستی
عجب شاخه گل وار به پایم شکستی
قلم زد نگاهت به نقش آفرینی
که صورت گری را نبود این چنینی
پری زاد عشق و مهاسا کشیدی
خدا را به شور تماشا کشیدی
تو دونسته بودی چه خوش باورم من
شکفتی و گفتی از عشق پرپرم من
تا گفتم کی هستی تو گفتی یه بی تاب
تا گفتم دلت کو تو گفتی که دریاب
قسم خوردی بر ماه که عاشق ترینی
تو یک جمع عاشق تو صادق ترینی
همون لحظه ابری رخ ماه و آشفت
به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت
گذشت روزگاری از اون لحظهء ناب
که معراج دل بود به درگاه مهتاب
در اون درگه عشق چه محتاج نشستم
تو هر شام مهتاب به یادت شکستم
تو از این شکستن خبر داری یانه
هنوز شور عشق و به سر داری یا نه
هنوزم اگه تو شبهات اگه ماه و داری
من اون ماه و دادم به تو یادگاری
تقدیم به بهترینم
|
دلتنگم . . . بسیار دلتنگم . . .
دلتنگ چه ام ، دلتنگ که ام ؟
آیا میدانی ؟
دلتنگ لحظه های بودنم
دلتنگ لحظه های رفتنم
من خسته ام از ماندن . . .
از نگریستن و آهسته آهسته اشک ریختن . . .
خسته ام از حسرت ها ،خسته از دردها
از آه های جگر سوز
بیا و مرا شاد ساز
بیا و دلتنگی هایم را از من بگیر
این دل ، دلتنگ توست !
نه درد
نه تلخ
نه واژه های یخزده . . .
حسرتی در زندگی ام
یا غربتی در قلبم نیست
در لحظه هایی که تو با منی . . .
تو روشن ترین ترانه زنده ماندنمی . . .
هرچند دلتنگی
در نگاهم
پرنده ی بی طاقتی شده
که بیقرار تر از باران خزان
محزونانه روی شاخه ها می نشیند . . .
« شبهای بی تو بودن
به درازای یک عمر میگذرد »
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |