شنبه 88 بهمن 17 , ساعت 12:16 عصر
نور مهتاب نگویم که بدت می گیرد
تو بزرگی استواری چون کوه
تو کتابی که همه برگ به برگش مهر است
ساکن قلعه مهتاب شب چارده ای
برگ پاییز نه ای همچون من
تیغ هجران ندریده است دل پاکت را
عشق و ناکامی را شب ویرانی را نچشیدی
که بدانی چه کشیدم بی تو
باد پر سوز زمستان سیاه
که نلرزانده تو را
غم بی مهری یاران نکشیدی هرگز که بدانی غم را
حرف پرطعنه مردم نشنیدی هر دم
که بدانی چه شنیدم یک عمر
روزگار با تو هنوز
بازی خویش نکرده است آغاز
نشکسته است هنوز بال پرواز تو را
که بدانی چه قفس غمگین است
که هوای زندان ز چه رو سنگین است
ابر بارانی پاک
شوره زار دل من لایق بارش نیست
ای همه هستی من شور من مستی من
کشتی عشق شکسته است
و نشسته است به مرداب سکوت
من میان مرداب
آنچنان گریم زار که ز سرچشمه کنم خشک
دو چشمان پر از آبم را
من گذر خواهم کرد
گرچه این راه بسی طولانی است
این مرا عادتی دیرین است
که به رویای خزان غرق شوم
عشق را خواب ببینم همه عمر
عشق من
هرگز آیا غم بی عشقی را
غم ناکامی را
غم تنهایی را
با خودت تجربه کردی آیا ؟!
نوشته شده توسط بانوی مهتاب | نظرات دیگران [ نظر]
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |