چه ساده ام که به عشقت هنوز پابندم

به روزگار خودم جای گریه می خندم

چه ساده ام که پس از این هزار و هجده سال

هنوز هم به قراری که بسته ای بندم

که می رسیّ و برای همیشه می مانی

و می دهی به نفس های خسته ام جانی

به انتهای خودم می رسم به این بن بست

همیشه قصه ی بی سرپناهی ام این است

همیشه آخر هر اتفاق می بازم

برنده باشی اگر،من به باخت می نازم

نشسته کنج قفس یک پرنده ی زخمی

تو حال خسته ی من را چگونه می فهمی؟

پرنده ایّ و قفس را ندیده ای هرگز

تو طعم تلخ قفس را چشیده ای هرگز؟

نشسته زیر پرت آسمان...چه خوشبختی

همیشه دور و برت آسمان...چه خوشبختی

تو از پرنده ی بی بال و پر چه می دانی؟

تو ای پرنده ی پر شور و شر...چه می دانی؟

دوباره سادگی ام کار می دهد دستم

نمی شود که از عشقت گذشت،دلبندم!

اگر چه سر به هوایی،قرار یادت نیست

هنوز هم به قراری که بسته ای بندم

هنوز هم که هنوز است حین هر باران

تو را برای نفس هام آرزومندم

تو سهم عاشقی ام... نه ،نبوده ای هرگز

به روزگار خودم جای گریه می خندم

من هنوز چیزی نگفتم

که تو طاقتت تموم شد 

باقیشو بگم می بینی

گریه هات کلی حروم شد

 من که آسمون نبودم

 اما عشق تو یه ماهه

سرزنش نکن دلم رو

به خدا اون بی گناهه

باز که ابری شد نگاهت

بُغضتم واسه عزیزه

اما اشکاتو نگه دار

نذار این جوری بریزه

حال من خیلی عجیبه

دوست دارم پیشم بشینی

من نگاهت بکنم تا

تو چشمام عشقو ببینی

بد جوری دیوونتم من

فکر نکن این اعتراضه

همیشه نبودن تو

کرده این دلو کلافه

می دونم فرقی نداره

واست عاشق بودن من

می دونم واست یکی شد

بودن و نبودن من

اولش گفتم یه حسه

یا یه احترام ساده

اما بعد دیدم یه عشقه

آخه اندازش زیاده !!!!

بیا و مثل گذشته

جز به من به همه شک کن

من بدون تو می میرم

بیا و بهم کمک کن

............................................................................................................

 چیز هایی است برای نگفتن ، که هرگز سر به ابتذالِ گفتن فرود نمی آورند و ارزش هر کسی به چیز هایی است که برای نگفتن دارد .

و این مرموز بودن هم به این خاطر است به گمانم .

دوباره تنها شده ام دوباره دلم هوای تو را کرده است . خودکارم را از ابر پر میکنم و برایت

از باران مینویسم . به یاد شبی می افتم که تو را میان شمع ها دیدم . دوباره میخواهم

به سوی تو بیایم . تو را کجا میتوان دید؟ در آواز شباویزهای عاشق؟ در چشمان یک

آهوی مضطرب؟ در شاخه های یک مرجان قرمز؟ در سلام دختر بچه ای که تازه نام تو را یاد

گرفته است؟ ای کاش میتوانستم تنهاییم را برای تو معنا کنم و از گوشه های افق برایت

آواز بخوانم . کاش میتوانستم همیشه از تو بنویسم . میترسم روزی نتوانم بنویسم و

دفترهایم خالی بمانند و حرفهای ناگفته ام هرگز به دنیا نیایند! میترسم نتوانم بنویسم و

کسی ادامه سرود قلبم را نشنود . میترسم نتوانم بنویسم و آخرین نامه ام در سکوتی

محض بمیرد . و تازه ترین شعرم به تو هدیه نشود . دوباره شب دوباره طپش این دل

بی قرارم . دوباره سایه حرفهای تو که روی دیوار روبرو می افتد . دلم میخواهد همه

دیوارها پنجره شوند. . . دوباره شب دوباره تنهایی و دوباره خودکاری که با تمام ابرهای

عالم پر نمیشود . دوباره شب دوباره یاد تو که این دل بیقرار را بیدار نگه داشته است.

دوباره شب دوباره تنهایی دوباره سکوت

دوباره من و یک دنیا خاطره . . .

تو فکر تنهایی نباش

تنهایی خودش تنهاست

فکر کسی باش که بی تو تنهاست

مثل کبریت کشیدن در باد دیدنت دشوار است

من که به معجزه ی عشق ایمان دارم

میکشم آخرین دانه کبریتم را در باد ،،  هرچه باداباد