دیر زمانیست که شعرهای من دیگر سپید نیست ...
سپید را سیاه کردن از آنِ منست و نگاه ناتمام از تو .....
دل سپردن از منست و برف شدن و باریدن از تو ......
صدا از منست و سکوت از تو و انتظار ....
چه سهمگین است انتظار کسی یا چیزی را کشیدن که حتی نمی دانی کیست یا چیست ؟!
از کدام در وارد می شود و از کدام جاده سر می رسد ؟ ...
تنها سپری کردن ایام به امید واهی یک طلیعه ،یک اشعه ،یک دریچه ...
اکنون که در غایت خستگی به این احساس رسیده ام با تو جاودانه ترین زمزمه می کنم :
خداوندگار من ! ای خالق هستی بخش ، جاودان ِجاودانه خواه !
آغوشت را باز کن که روح بیقرار من تشنه آرام یافتن است و هیچ چیز و هیچ کسی مرا سرگرم نمی کند جز خیال و اوهام که به تباهی می کشاندم ...
خدایا در گرداب ساکت فراموشی گرفتار سایه های وهم گشته ام بی حضور « هیچ کس »
حتی ! پریشانی روزها وشبهای من بیش از گذشته روح فرسوده مرا شلاق می زند ..
کجاست دشت زیبایی که نشانش می دهند ؟
کجاست پله های آسانی و کجا رفت دست ماندگار دوست ...
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |