تقدیم به همه ی دوستانی که از شدت دوستی، دوست ندارند از هم خداحافظی کنند.و اون کسی که در عالم دوست داشتن کلمه ی بدرود را دوست نداشت.
دلم می گیرد از این بی جهت مادام رفتن ها
به امید دیدار گفتن ها
از این می بینمت بعداً ؛ حلالم کن ......
دلم می سوزد از نا گفتنی حرف های بی پایان
از جدایی های بی انجام.
باتو بودن ،
در کنارت زندگی کردن
عشق را در کوله بار خود نهادن
چون پرستوها سفر کردن
دلم خون است.
سخن آغاز دارد لیک پایانش خدا داند
سخن هایی که بدرود و وداع را
نهاده در دل بغضی ،
نهان در زیر لبخندی
و چشمانی که اشکی را
درون خویش پنهان کرده نتوانند
وداع دوستان بس ناشکیبم می کند امروز
همانان که در این دنیای پر غوغا
بدور از هر چه بودن ها
نشتیم دور هم گفتیم و خندیدیم و بعد.....
آری،آری گفتنش شاید چه آسان می نماید لیک
در دلم آشوب ها بر پاست زین بدرود بی فردا...
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |