تا کــــــــــــــی جفا کشم زتـو؛ای بـــی وفا بــــــــرو!
بگذاشتم به مدعیـــان مدعـــــــــــــا ، بــــــــــــرو
!
دشمن نکرد آنچه تو کردی به دوستــــی
بیگانــــــــه ام دگـــــــــر، برو ای آشنـــــا برو
!
امید صلح نیست دگر نیست،نیست،نیست، منشین ؛
منشین، بـــــــــــرو، بـــــــــرو ، بـــــــــرو ای بی وفا بــرو
!
هر یار اهل نیرنگ ، هر دوست اهل حیلــــــه
با پشتِ خورده خنجر ، موندم تو این قبیلــــــــــــــــه
را(ه) تو برو مســــــــــافر برگشتنت عذابــــــــــه
من تشنه لب ، تکیده ام ، آب اینطرف گِل آبه
از دور ها چه زیباست! امـــــــــــــــــــواج آبی عشق؛
امــــــــــا دریغ و افسوس چون می رسی سرابـــــــــــه
!
هر یار اهل نیرنگ ، هر دوست اهل حیلــــــه
با پشتِ خورده خنجر ، موندم تو این قبیلــــــــــــــــه
نشنیده ام من از تـــو، یک حرف از صداقت
افسانــــــــــــه های دل را بُردم به سوی ظلمت
زهـــــــــر است در دلِ جام ، ریزی چو باده در کـــــام
گویند: " نــوش" و در دل ،صدهـــــــــــــــا هزار دشنـــــــــــام
جاده دروغ نمیگه ، فریادی از رهایی است
برای پــــای خسته ، پیغـام آشنــــــایی است
کنــــــــــــار خط جاده ،هر سایبون یه طــــــــــاقه
یه سرپنــــــــــــــــــاه امنــــــــــه،تصویــــــــری از اتاقه!
شاعر: هما میر افشار
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |