می خوام بنویسم

برگهای مسافر زندگی ام همان قاصدکهایی هستند که مدام بوی دلهره های زلال مرا باز گو می کنند. من آمده ام با آخرین نگاه باد .

دیروز می خواستم از برزخ واژه ای ناب لبریز شوم و در معبد خیالی اش به تماشای رقص شعله ها بنشینم .

ولی قلندر شب به من نگفت که آن سوی دیواری که برای خودم بنا کرده ام برهوت است. برهوت ِ مطلق .

من خواستم با دستان پر صلابت ققنوس فاصله ها را کم کنم چمدان مهر را با هاله ای از کسوف پیوند دهم .

                                                       ولی .... افسوس ....

قافیه ها مرا احاطه کرده اند . من در آستانه فصل غریبانه باختن به خیال پریدم .

شاید بذرکال در شالیزار کاشتم .

شاید می دانی که بین سایه و بلاتکلیفی ، پرچم بی رنگ زیستن را افراشته ام ومی دانم  که تو در این میان بی تقصیری و بی منفعت .

(اما بودنت دیالوگی است بر سنگ فرش زرد خیالم )

می دانم تو آخرین پاییزی که مرا مهمان لبخند خود است .

پس قدری درنگ کن .