می خواهم به رؤیت ستاره ها بروم

که در حریق نفرین زمینیان

ندای جانسوزی سر می دهند

و افسوس که من را

توانی به پرواز نیست

می خواهم از چشمه ی خدایان

جامی از شراب بگیرم

تا مست در خلسه های

معاشقه با عشوه ی فرشتگانی شوم

که بال هایشان را

به سر و روی خواهش دلم می سایند

می خواهم تو را ترسیم کنم

در افقی روشن

که غول های هراس شبانه ام

به وجود تو ترسان و لرزان

به محو خود قسم یاد کنند

می خواهم تکه ای از تو باشم

که معنای سعادت را

بر قافیه ی هر شعر استوار سازم

تا تو برای هم آغوشی

به انتظار رخصت حکم دل فریبان نباشی

می خواهم خدا شوم !

خدایی پر از کفر

که اندکی دل در سینه داشته باشد

قلبی که می تپد

تا اگر آه دخترکی را شنید

شتابان به انتقام علتش برخیزد

خدایی که برای مجازات بی پروا باشد !

می خواهم خدا شوم

خدایی که در عشق بازی کم نیاورد

تا چشم دیدن

مادران غم زده ای را نداشته باشد

که داغ لقمه ی نان دلیلی شود

تا گذر ثانیه را لعن کنند

می خواهم خدا شوم

که بندگانم را بپرستم !

تا توان دیدن کنج ماتم گرفته ی

کودکان پر از درد را نداشته باشم

خدایی که حاضر به تماشای

شکستن غرور پدر

در برابر خواهش ملتمسانه ی فرزندش نباشد

خدایی که بوسه باران بکند

شب های معاشقه ی عشاق را

خدایی که در حسرت روز جزا

دل خوشی ها را حرام نگرداند

آه که چه کور دل پرواز می کنم

می خواهم سنگ باشم

تا زیر پای رهگذرانی

که با زجر از چرخش روزگار

بر زمین لگد می کوبند

مرا پرتاب کنند

تا سینه ی دریده شده ام تسکینشان باشد

سنگ باشم

تا طعم دل انسان بودن را بچشم

تا تو برای طرد کردنم

به دنبال دلیل نگردی

می خواهم پنجره باشم

و در آستانه ی حضور تو گشوده شوم

تا نسیم دل خوشی اندکی از درونم بگذرد

تا تو برای شکستنم

به دنبال منطق نباشی

می خواهم به جنگ بروم

با خودم

تا خواسته هایم دیگر

رنگ عصیان نگیرد

و به قانون بالا نشینان بر نخورد

تا تو برای محاکمه ام

به دنبال هوس نگردی

دلم می خواهد هر چه هستم دیگر نباشم

ولی لعنت

لعنت . . .

که پایم در بند است

و جبر روزگار

چون شلاقی بر دهانم

پیوسته می تازد

و لعنت بر من

که خدا کس دیگری است !

آه ای خدای آسمانی

که به زمین کشاندنت و مصلوب

مرا ببخش که برای کرده هایم

باید از تو عذر بخواهم

مرا ببخش که این بنده ی گمراهت

در انتظار تسخیر ِ جای توست !

مرا ببخش . . .