دیدار

  چه حس غریبی درآن لحظه بود

                                 که با تو نشستم به گفت وشنود

 ترا دیده بودم پس از سالها

                                  پس از عاشقانه ترینم سرود

چه بیداری خوب رویا وشی          

                                 به خواب خوش دشتها می نمود

 ترا از کجا آن بهار قشنگ         

                                  به مهمانی چشمم آورده بود

 تو مثل شکوفه پر از تازگی   

                                  من اما چو برگی، که افتاده زود

طنین نگاهت.هم آهنگ ساز

                                پر از سوز تار و، پر از شور عود

تو آسوده خاطر از آزار من       

                                من آسوده از، چشم تنگ وحسود

نشستم کنارت، دلم مثل موج

                                گهی در فراز و،گهی در فرود

 نه چشم از نگاه تو دل می برید  

                                نه قلبم رها میشد از تاروپود

 به چشمت که روزی دل از من ربود 

                              رسیدم، ولیکن چه حاصل چه سود

 رسیدم زمانی که دیگر نبود      

                              از آن آتش گرم جز خاک و دود

 سقوط من و رفتن تو به ناز    

                             من از جنس باران تو از جنس رود

 و ای کاش باران که لطفش فزون 

                              غمت را چو گرد از دلم می زدود        

      عمید رضا مشایخی   

             تهران

           بهار 86