چهارشنبه 89 فروردین 4 , ساعت 3:4 صبح
پذیرفتم آنچه را که منطقم نمی پذیرفت....
فراموش کردم آنچه را که بودم....
آنچه را که هستم....
و فراموش کردم چه می خواهم باشم....
نه!
تو لایقم نبودی!مرا نشناختی
حرفم
دردم
احساسم را!
خواستم آنچه باشی که من می خواهم
خواستم دردت؛ درد بی دردی باشد....
دلت آرام گیرد...
و نگاهت خیره نباشد؛
خواستم خوشبخت باشی...
من هم کنار خوشبختیت کنجی را بگزینم...
"نشد!"
نگاه فیلسوفانه ام را به نگاهی سرد و بی تفاوت ترجیح دادی!
هویت دیرینه ام به باد رفت!
بارها زیر بار سنگین سوال بودم...
سوالاتی که جوابشان بی عاری بود...
باید بی عار می شدم...
خود را نخواهم بخشید.
نخواهم بخشیدت!
من هم ببخشم خدا، خود تلافی می کند هر کار که کردی تو!
نوشته شده توسط بانوی مهتاب | نظرات دیگران [ نظر]
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |