یکشنبه 89 فروردین 22 , ساعت 10:36 عصر
باز هم مثل هر شب
ای همنشین شبهای تنهاییم،
تویی که خواب از چشمان یخزده من
آهسته و بی صدا میگیری...
ای همنشین شبهای تنهاییم،
تویی که خواب از چشمان یخزده من
آهسته و بی صدا میگیری...
من شاید تا امروز
بالاترین ارتفاعی را که لمس کرده بودم،
اوج حس بودنم،
چیزی بیش از ارتفاع تخت یک خوابه، همیشه بیدارم نبود.
تو اما ،
مرا با خود، به بالاترین نقطه هستیم رساندی و با هم به بالاترین و بهترین ها خواهیم رسید.
بالاترین ارتفاعی را که لمس کرده بودم،
اوج حس بودنم،
چیزی بیش از ارتفاع تخت یک خوابه، همیشه بیدارم نبود.
تو اما ،
مرا با خود، به بالاترین نقطه هستیم رساندی و با هم به بالاترین و بهترین ها خواهیم رسید.
من از حرفهایت گرمی
از چشمانت شوق و محبت
و از دستانت، خواستن و سخاوت را فهمیده ام.
از چشمانت شوق و محبت
و از دستانت، خواستن و سخاوت را فهمیده ام.
شاید من
آدمی ساده و شاید کمی ساده تر
بزرگترین کار عمر بر باد رفته ام،
دیدن و فهمیدن تو بود.
آدمی ساده و شاید کمی ساده تر
بزرگترین کار عمر بر باد رفته ام،
دیدن و فهمیدن تو بود.
باشد تا بیمار خنده های تو باشم
و تو نیز، خورشید آرزوی من باشی...
هر روز با طلوع خورشیدی متفاوت
که صورتی از لبخند گرم و پر مهر توست، از خواب برمیخیزم
و پنجره ابدیت را با نجوایی بلند میگشایم
و با بلند ترین صدای آرام
میخوانمت، شاید از فراسوی کوههایی که میگویند به یکدیگر نمیرسند، اما آدم به آدم میرسد،
مرا دریابی و پاسخم دهی...
و تو نیز، خورشید آرزوی من باشی...
هر روز با طلوع خورشیدی متفاوت
که صورتی از لبخند گرم و پر مهر توست، از خواب برمیخیزم
و پنجره ابدیت را با نجوایی بلند میگشایم
و با بلند ترین صدای آرام
میخوانمت، شاید از فراسوی کوههایی که میگویند به یکدیگر نمیرسند، اما آدم به آدم میرسد،
مرا دریابی و پاسخم دهی...
نوشته شده توسط بانوی مهتاب | نظرات دیگران [ نظر]
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |