می بازمت به هیچ ، آری به هیچ و هیچ
آنگه که قلب من سرشار عاشقی ست
میگریمت به درد ، آری به اشک ِ سوز
آنگه که روح من آبی تر از تو بود
در قطره ها ببین ، این قطره های اشک
صادقترین سکوت ، در حرف قطره بود !
میخواندمت به عشق،آندم که راه تو
همراه من نبود !
آگه نشد دلم ، بار دگر ز غم
تکرار قصه بود ، این دم دوباره هم !
آری به پای دل ، میسوزم و سکوت
بغضی دوباره داشت ، در خلوت وجود !
آخر چه گویمت ، میترسم از نگاه
شاید که چشم من ، خوانَد تو را به آه !
میترسم از کلام ، از واژه های درد
ترسم بسوزدت ، ترسم بسوزیم
غمگین تر از دلم ، امشب کسی نبود
آری دوباره عشق ، من را ز من ربود !
گفتی که راز توست این عشق آتشین
آه ای خدا اشک مرا ببین
کردم گنه مگر ، در شور عاشقی
جز راز عاشقی ، چیزی ز من نبود !
در آشیان شعر ، در کُنج خلوتم
آغوش شعر من ، شد تکیه گاه من
با من کسی نبود ، جز واژه و قلم
خلوت چه خلوتی ، سرشار درد و غم
اما به خلوتم ، گه دل نفس کشید
گه شور گریه ها ، نقشی دگر کشید
شد حامی دلم ، هر واژه در سکوت
میراث من ز دهر ، جز خلوتی نبود !
اُنسی شبانه بود در کنج خلوتم
از چه زدی چرا ؟ این خلوت بهم ؟
می بازمت کنون ، درمانده ، بیقرار
میمیرم از درون ، در عین انتظار
میسوزم از درون ، اما به آشکار !
روحم هلاک غم ، در آتش و شرار
اشکم به پای تو ،آری برو برو
بی یک نگه به پشت در راه خود برو
می گریمت کنون ، در مرزی از جنون
می خواهمت ز دل ، در چشم پر ز خون
می گویمت تو را در اوج عاشقی
آبی عشق من پرواز من تویی
اما قفس مرا در بست و ساده گفت
از خلوت قفس جایی دگر مرو
اینجا حریم توست ، تنهایی و قلم
شعرت بخوان به عشق ، دنیا بهم مزن
اشکم به پای تو ، آری برو . . . برو
اینک که با خلوص دل ، دل داده ام به تو
می توان پنجره را قاب چشمان تو کرد
اگر فقط در میانش ایستاده مرا بنگری
با لبخندی بر لبانت!
در روحم. .. قاب ترا برای ابد حفظ خواهم کرد
با عکسی تو با لبخندی بر لبانت ...
که روح اشعار من است!
عکس قاب گرفته ترا ...
بر دیواره ی رونی قلبم
آویز خواهم کرد
با لبخندی بر لبانت ....که شادی قلبم بود!
و در اندیشه ام..
قاب عکس دیدگان ترا مینگرم
با لبخندی بر لبانت ...
که طراوت اندیشه هایم بود!
امروز چرا
قطره اشکی در چشمانت درخشید؟!
... چرا؟!
کجاست آن لبخند زیبای لبانت
که روح اشعار من
شادی قلب وطراوت اندیشه هایم بود؟
کجاست؟! ... چه شد مگر!
آه... بیا بخاطر دل ...یکبار دیگر
در قاب پنجره ی عشق من بایست
با لبخندی برلبانت ,
چرا که
از غصه ی آن قطره اشک میان نگاهت
... بسیار غمگینم ...بسیار
وخواهم مُرد اگر
لبان تو لبخند را فراموش کند!
مگذار ترا غمگین ببینم
که لبخند تو روح اشعار من
...شادی دل ... طراوات تما می
اندیشه های من است
و قلمم اگر قلمی ست ... تنها میرقصد
در لبخند نگاه و... دیده گان ولبهای تو!!!
بخاطر دل
یکبار دگر در قاب پنجره ی عشق
لبخندی بدل ببخش !!!
مگذار غمگین ببینم ترا ...
مگذار روح اشعارم
بمیرد در واژه های درد
... در بی تابی دل
در بیقراری اندوه تو
که میدانی شیدائیم برای توست!
عشقم از آن تو ست!
حالا دیگه تو رو داشتن خیاله
دل اسیر آرزوهای محاله
غبار پشت شیشه میگه رفتی
ولی هنوز دلم باور نداره
حالا راه تو دوره
دل من چه صبوره
کاشکی بودی و می دیدی
زندگیم چه سوت و کوره
آسمون از غم دوریت
حالا روز و شب می باره
دیگه تو ذهن خیا بون
منو تنها جا می ذاره
خاطره مثل یه پیچک
می پیچه رو تن خسته م
دیگه حرفی که ندارم
دل به خلوت تو بستم
کاش لحظه های رفتن
نمی بارید اشک چشمام
هق هق دلتنگی یامو
می شکستم توی رگهام
دل پر تحملم از
گریه ی من گله داره
چهره ی سرخ غرورم
از شکستم شرمساره
باغ پیوند من و تو
پره از عطر اقاقی
فصل آشنایی ما
سبز خواهد ماند باقی
همه ی آنچه که دارم
پیشکش سادگی تو
سوگلی ترانه هایم
هدیه ی یه رنگی تو
فکر من مباش مسافر
به سپیده ها بیندش
چشم فردا ها به راهه
راه سختی مانده در پیش
ای تولد دوباره
فصل آغاز من و توست
ای رها از رخوت تن
وقت پر کشیدن توست
ساده بودی مثل سایه مثل شبنم رو شقایق
مثل لبخند سپیده مثل شب گریه عاشق
بی تو شب دوباره آینه روبرویه غم گرفته
پنجره بازه به بارون من ولی دلم گرفته
واژه رنگ زندگی بود وقتی تو فکر تو بودم
عطر گل با نفسم بود وقتی از تو می سرودم
وقت راهی شدن تو کفترا شعرامو بردن
چشام از ستاره سوختن منو به گریه سپردن
رفتی و شب پر شد از من از منو دلواپسی ها
رفتی و منو سپردی به زوال اطلسی ها
واژه رنگ زندگی بود وقتی تو فکر تو بودم
عطر گل با نفسم بود وقتی از تو می سرودم
کسی غیر از تو نمونده اگه حتی دیگه نیستی
همه جا بوی تو جاری خودت اما دیگه نیستی
نیستی اما مونده اسمت توی غربت شبونه
میون رنگین کمون خاطرات عاشقونه
آخرین ستاره بودی تو شب دلواپسی هام
خواستنت پناه من بود تو غروب بی کسی هام
لحظه هر لحظه پس از تو شب و گریه در کمینه
تو دیگه بر نمی گردی آخر قصه همینه
می شکنم بی تو و نیستی ،به سراغم نمی آیی که ببینی
بی تو می میرم و نیستی ،تو کجایی تو کجایی که ببینی
شب بی عاطفه برگشت ، شب بعد از رفتن تو
شب از نیاز من پر ، شب خالی از تن تو
با تو گل بود و ترانه ،با تو بوسه بود و پرواز
گل و بوسه بی تو گم شد بی تو پژمرده شد آواز
آخرین ستاره بودی تو شب دلواپسی هام
خواستنت پناه من بود تو غروب بی کسی هام
لحظه هر لحظه پس از تو شب و گریه در کمینه
تو دیگه بر نمی گردی آخر قصه همینه
می شکنم بی تو و نیستی ، به سراغم نمی آیی که ببینی
بی تو می میرم و نیستی ،تو کجایی تو کجایی که ببینی
طاقت غربت چشماتو نداره
هر چی دریا رو زمینه
قد چشمات نمی تونه
ابر بارونی بیاره
وقتی دلگیری و تنها
غربت تمام دنیا از دریچه قشنگت چشم روشنت می باره
نمی تونم غریبه باشم
توی ایینه چشمات
تو بزار که من بسوزم مثل شمعی توی شبهات
توی این غروب دلگیر جدایی
توی غربتی که همرنگ چشماته
همیشه غبار اندوه روی گل برگ لباته
حرفی داری روی لب هات
اگه آه سینه سوزه
اگه حرفی از غریبی، اگه گرمای تموزه
تو بگو به این شکسته قصه های بی کسیتو
اظطراب و نگرانی
حرف های دلواپسیتو
نمی تونم غریبه باشم توی آیینه چشمات
تو بزار که من بسوزم مثل شمعی توی شب هات
نمی تونم
نمی تونم
منو ببخش عزیزم که از تو می گریزم
می سوزم و خاموشم تو خودم اشک می ریزم
از لحظه تولد سفر تقدیر من بود
تنم اسیر جاده دلم اسیر تن بود
یه قصه ی تازه نیست خونه به دوشی من
هراس دل سپردن عذاب دل بریدن
اگه یه دست عاشق یه شب پناه من شد
فردا عذاب جاده شکنجه گاه من شد
لحظه ی رفتنه دستاتو می بوسم
باید برم حتی اگه اونجا بپوسم
منو ببخش منو ببخش که ناگزیرم
باید برم حتی اگه بی تو بمیرم
دریایی از مصیبت پشت سرم گذاشتم
وقتی به تو رسیدم دیگه نفس نداشتم
من مرده بودم اما دوباره جونم دادی
هم گریه ی من شدی عشقو نشونم دادی
اگه یه شب تو عمرم چشمای من آسوده
همون یه خواب کوتاه زیر سقف تو بوده
اگه یه دست عاشق یه شب پناه من شد
فردا عذاب جاده شکنجه گاه من شد
لحظه ی رفتنه دستاتو می بوسم
باید برم حتی اگه اونجا بپوسم
منو ببخش منو ببخش که ناگزیرم
باید برم حتی اگه بی تو بمیرم
توی یک صحرای دور، یه برج پیر و کهنه بود
یه روزی زیر هجوم وحشی بارون و باد
از افق، کبوتری تا برج کهنه پر گشود
برج تنها سرپناه خستگی شد
مهربونیش مرهم شکستگی شد
اما این حادثه ی برج و کبوتر
قصه ی فاجعه ی دلبستگی شد
اول قصه مونو تو می دونی تو می دونستی
من نمی تونم برم تو می تونی تو می تونستی
باد و بارون که تموم شد، اون پرنده پر کشید
التماس و اشتیاقو ته چشم برج ندید
عمر بارون عمر خوشبختی برج کهنه بود
بعد از اون حتی تو خوابم اون پرنده رو ندید
ای پرنده من، ای مسافر من
من همون پوسیده ی تنها نشینم
هجرت تو هر چه بود معراج تو بود
اما من اسیر مرداب زمینم
راز پرواز و فقط تو می دونی تو می دونستی
نمی تونم برم تو می تونی تو می تونستی
آخر قصه مونو تو می دونی تو می دونستی
من نمی تونم برم تو می تونی تو می تونستی
می من مستی من دور مشو
رشته عمر منی جان منی
عشق من دین من ایمان منی
تار و پود دل بیمار توئی
خواب و بیداری و پندار توئی
گرچه همچون خم می در جوشم
خون دل می خورم و خاموشم
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |