بزن آبی به روی سبزه ی نو

سر و رویی به سرو و یاسمن بخش

نوایی نو به مرغان چمن بخش

 
بر آر از آستین دست گل افشان

 
گلی بر دامن این سبزه بنشان

 
گریبان چاک شد از ناشکیبان

 
برون آور گل از چاک گریبان

 
نسیم صبحدم گو نرم برخیز

 
گل از خواب زمستانی برانگیز

بهارا بنگر این دشت مشوش

 
که می بارد بر آن باران آتش

بهارا بنگر این خاک بلاخیز

که شد هر خاربن چون دشنه خون ریز

 
بهارا بنگر این صحرای غمناک

 
 که هر سو کشته ای افتاده بر خاک

 
بهارا بنگر این کوه و در و دشت

 
 که از خون جوانان لاله گون گشت

 
بهارا دامن افشان کن ز گلبن

 
مزار کشتگان را غرق گل کن

 
بهارا از گل و می آتشی ساز

 
پلاس درد و غم در آتش انداز

 
بهارا شور شیرینم برانگیز

شرار عشق دیرینم برانگیز

بهارا شور عشقم بیشتر کن

 
مرا با عشق او شیر و شکر کن

گهی چون جویبارم نغمه آموز

گهی چون آذرخشم رخ برافروز

مرا چون رعد و توفان خشمگین کن

 
جهان از بانگ خشمم پر طنین کن

 
بهارا زنده مانی، زندگی بخش

 
به فروردین ما فرخندگی بخش

هنوز اینجا جوانی دلنشین است

 
هنوز اینجا نفس ها آتشین است

 
مبین کاین شاخه ی بشکسته خشک است

 
چو فردا بنگری، پر بید مشک است

 
مگو کاین سرزمینی شوره زار است

 
چو فردا در رسد، رشک بهار است

 
بهارا باش کاین خون گل آلود

 
بر آرد سرخ گل چون آتش از دود

 
بر آید سرخ گل، خواهی نخواهی

 
وگر خود صد خزان آرد تباهی