دیده ام سوی دیار تو و در کف تو

از تو دیگر نه پیامی نه نشانی

نه به ره پرتو مهتاب امیدی

نه به دل سایه ای از راز نهانی

دشت تف کرده و بر خویش ندیده

نم نم بوسه باران بهاران

جاده ای گم شده در دامن ظلمت

خالی از ضربه پاهای سواران

تو به کس مهر نبندی مگر آن دم

که ز خود رفته در آغوش تو باشد

لیک چون حلقه بازو بگشایی

نیک دانم که فراموش تو باشد

کیست آن کس که ترا برق نگاهش

می کشد سوخته لب در خم راهی ؟

یا در آن خلوت جادویی خامش

دستش افروخته فانوس گناهی

تو به من دل نسپردی که چو آتش

پیکرت را زعطش سوخته بودم

من که در مکتب رویایی زهره

رسم افسونگری آموخته بودم

بر تو چون ساحل آغوش گشودم

در دلم بود که دلدار تو باشم

وای بر من که ندانستم از اول

روزی آید که دل آزار تو باشم

بعد از این از تو دگر هیچ نخواهم

نه درودی نه پیامی نه نشانی

ره خود گیرم و ره بر تو گشایم

ز آنکه دیگر تو نه آنی تو نه آنی

فروغ

باور کن ، صدامو باور کن
صدایی که تلخ و خسته ست
باور کن ، قلبمو باور کن
قلبی که کوهه اما شکسته ست

باور کن ، دستامو باور کن
که ساقهء نوازشه
باور کن ، چشم منو باور کن
که یک قصیده خواهشه

وسوسهء عاشق شدن
التهاب لحظه هامه
حسرت فریاد کردنه
اسم کسی با صدامه

اسم تو هر اسمی که هست
مثل غزل چه عاشقانه ست
پر وسوسه مثل سفر
مثل غربت صادقانه ست

باور کن اسممو باور کن
من فصل بارون برگم
مطرود باغ و گل و شبنم
درختم درخت خشکی
تو دست تگرگم

باور کن همیشه باور کن
که من به عشق صادقم
باور کن حرف منو باور کن
که من همیشه عاشقم

به کسی که همیشه تو فکر و یادمه

گریه کنم یا نکنم حرف بزنم یا نزنم
من از هوای عشق تو ، دل بکنم یا نکنم

با این سوال بی‌ جواب ، پناه به آینه می برم
خیره به تصویر خودم ، می پرسم از کی‌ بگذرم

یه سوی این قصه تویی‌ یه سوی این قصه منم
بسته به هم وجود ما تو بشکنی ، من می شکنم

نه از تو می ‌شه دل برید نه با تو می ‌شه دل سپرد
نه عاشق تو می ‌شه موند نه فارغ از تو می ‌شه موند

هجوم بن بست رو ببین ، هم پشت سر ، هم رو به رو
راه سفر با تو کجاست من از تو می پرسم بگو

بن بست این عشق رو ببین ، هم پشت سر ، هم رو به رو
راه سفر با تو کجاست من از تو می پرسم بگو

تو بال بسته ی منی‌ من ، ترس پرواز تو ام
برای آزادی عشق از این قفس من چه کنم

زویا زاکاریان

برای تو  که برام عزیزترینی

خدا حافظ همین حالا،همین حالا که من تنهام

خداحافظ به شرطی که بفهمی تر شده چشمام

خداحافظ کمی غمگین،به یاد اون همه تردید

به یاد آسمونی که منو از چشم تو می دید

اگه گفتم خداحافظ، نه اینکه رفتنت ساده است

نه اینکه می شه باور کرد دوباره آخر جاده است

خداحافظ واسه اینکه نبندی دل به رویاها

بدونی بی تو و با تو همینه رسم این دنیا

نمی دونی که چه حسی دارم امشب توو خیابون

                                                      غربت ترانه ها  و  واژه های خیس ٍ بارون

چشمای من شده پنهون  زیر اشکٍ چشم ٍ ابرا

                                               هی می گن گریه نکن تو    آخه نیستی خیلی تنها

تو یه حسی  حس بارون  مژده ی فصل بهاری

                                                تو با دست آسمونا    توی خاک شادی میزاری

دل من خیلی گرفته   من و راه بده به خونت

                                              دست بکش روی سر من  سرم و بزار رو شونت

تو ازم جدا نمیشی تو می مونی تا که هستم

                                                     اما نیستی  که  ببینی  زیر  بارونا  شکستم

پر بغض جمعه های ناگزیر و بی صدام

                                                      خیلی خسته م باورم کن دنیا زندونه برام

توی کور راه چشمام عطر بارون بوی سیبی

                                                  واسه عاشقونه موندن تو همون حس غریبی

چاره ای جز این ندارم آخه خون شدی تو رگهام

                                                   میمیرم اگه نباشی بی تو من بد جوری تنهام

                                    بی تو من بد جوری تنهام

                                    بی تو من بد جوری تنهام

گریه ی این ترانه ها                          

پشت نقاب حنجره س

                        هق هق پاک ٍ آینه               

برام ظهور ٍ خاطره س

راه من و  راه تو  و                            

 جدایی  و حکم ٍ سفر

                    مهتاب و عشق و دل ٍ من            

 ضجه زدن تا  به سحر

 همسفر ٍ ستاره ها                           

تو کوچه های آسمون

                     پر میگیرن آرزوهام               

 تو جاده های کهکشون

   دنبال رد پای تو                               

تا قله ی ابرا میرم

                    بارون و بیدار میکنم                

با قطره هاش در به درم

رو شونه ی درخت پیر                          

 با نم نم ٍ گلایه ها

                   پا میگیرم  قد می کشم                    

 توی هجوم سایه ها

 جنگل ٍ سبز ٍعاطفه                         

سایه ها رو پس میزنه

                اشک من و پاک میکنه                    

گلایه ها مو می شکنه

تو رو به من میرسونه                       

به واژه ها نفس میده

                   یه آسمون بی دریغ                     

به جای این قفس میده

درغروبی تلخ  و غمناک                         

وقتی که ستاره مرده

وقتی  که  آفتٍ  و حشی                        

میوه ی امید و خورده

آسمون با دست نمناک                      

توی طرحٍ ٍ خیس ٍ چشمام

نقاشی می کنه  ابر و                            

زیر ٍ آوار ٍ نفس هام

می زنه بارون به قلبٍ                          

تن ٍ لحظه های غمگین

خشکی ی دقیقه ها مو                         

می کنه  آبی  و  رنگین

غرق ٍ موج ٍ سردٍ غمهام                         

یخ زده امید تو دستام

منو  از ماتم رها کن                            

 منی  که  افتاده  از پام

از ستاره تا ستاره                               

گریه کردم  گریه کردم

از سپیده تا سیاهی                               

دنبال عشقت می گردم

منو دریاب منو دریاب                        

من خسته از غم و خواب

من خسته از حضور                             

این همه تکرار مهتاب

منو دریاب منو دریاب                          

از حصار گنگ مرداب

خیلی دلتنگم برای                                

روشن ٍ ظهور ٍ آفتاب

تو چشام اشک بلوره                           

نقشی از گریه ی دوره

خیلی وقتی که ترانه                              

 زیر خاک تنگ گوره

ای تو آخرین امیده                              

مردم و عاشق و دل پاک

ای گل ستاره سوخته                       

روی خشت خشک این خاک

ای تو سد محکم من                              

تو هجوم باد و سیلاب

کمکم کن کمکم کن                               

منو دریاب منو دریاب