نگو به چشمهای من که با دلم یگانه ای
به دستهای من نگو که مملو از بهانه ای
نگو که آشنای هر غم ِ نهفته در منی
در این سیاهی ِ امید ، نگو که صبح روشنی
نگو به روح خسته ام که زنده از نگاهمی
که تو همیشه با منی ، پناه و تکیه گاهمی
نگو که گریه های من برای تو مقدسند
گمان مبر دروغها به گوش دل نمی رسند
نگو هزار آرزو برای من خریده ای
نگو نگو به غربت نگاه من رسیده ای
نگو که در درون تو به غیر من بهانه نیست
نگو که جز نگاه تو ، نگاه عاشقانه نیست
هنوز نمی شناسی ام ، نگو که همدل منی
نگو به فکر کشتن هراس باطل منی
نگو، دروغهای تو بسان روز روشنند
نیازهای تو هنوز مرا صدا نمی زنند
هنوز نه عاشق منی ، نه مبتلای درد من
نه در مصاف لحظه ها ، رفیق و همنبرد من
هنوز راه من و تو ، دو جاده موازی اند
و چشمهای تو هنوز به فکر حیله سازی اند
سادگی مرا ببخش که خویش را تو خوانده ام
برای برگشتن تو به انتظار مانده ام
سادگی مرا ببخش که دلخوش از تو بوده ام
تو را به انگشتر شعر مثل نگین نشانده ام
به من نخند و گریه کن چرا که جز نیاز تو
هر چه نیاز بود و هست از در خانه رانده ام
اگر به کوتاهی خواب ، خواب مرا سایه شدی
به جرم آن داغ عطش بر لب خود نشانده ام
گلوی فریاد مرا سکوت دعوت تو بود
ولی من این سکوت را به قصه ها رسانده ام
دوباره از صداقتم دامی برای من نساز
از ابتدا دست تو را در این قمار خوانده ام
گناه از تو بود و من نیازمند بخششم
چرا که من در ابتدا تو را ز خود نرانده ام
گناهکار هر که بود کیفر آن مال من است
به جرم آن داغ عطش بر لب خود نشانده ام
برایم عشق تهی از مفهوم خاصیست.
تنها در تصورات رویاپردازانه می‌توان آنرا یافت.
دقیقا به یاد جمله دکتر شریعتی می‌افتم
که میگفت:
آدمی با عشق به دنبال مرگ می‌رود.
عبارت کاملش: «به سه چیز تکیه نکن؛غرور، دروغ و عشق.
آدم با غرور می تازد با دروغ می بازد و با عشق می میرد!»
اشک رازی ست
لبخند رازی ست
عشق رازی ست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگوئی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی . . .
من درد مشترکم
مرا فریاد کن.
درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه های ترا دریافته ام
با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام
و دست هایت با دستان من آشناست.
در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال
عاشق ترین زندگان بوده اند.
دستت را به من بده
دست های تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن می گویم
بسان ابر که با توفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید
زیرا که من
ریشه های ترا دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست
نه هست های ما
چونان که بایدند
نه باید ها...
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخند های لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم :
باشد برای روز مبادا !
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند ؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد !
* * *
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
هر روز بی تو
روز مبادا است !
دوستی،یعنی پرواز
دوستت دارم ،یعنی جسارت پریدن
و
دوستم داشته باش
یعنی بر سبکبالی من بنشین و با من بر باد تکیه کن!!!!
و عشق یعنی....
آسمانی شدن...
و من!!!
بر سبکبالی کدام دوستی جسارت پرواز خواهم یافت!!!!!
شبیه دختر شوخ چشمی .....
که روزی اسیر سِحر ستاره های سربی شد ....
و بدنبال پیچش نیلوفران وحشی رفت . . .
وآنسوی پرچین های بلند حماقت گم شد!
دیگر شبیه خودم نیستم!
شبیه دختر ساده دلی که شبی خیالش را باد با خود بُرد . . .
شبی در خواب به آسمان بی ستاره دست کشید . . .
و همراه غازهای وحشی ِ مهاجر از اینجا رفت ... . . .
اینکه در آینه می بینم کسی است غیر از من باور نمی کنی ؟
دیگر تشویش چشمهایم یادم نیست
لرزش دستها و سرخی گونه هایم را بخاطر ندارم
شاید جایی آنسوی رویاهای شبانه دلهره هایم را جا گذاشته ام
و یا اضطرابهایی از جنس عاشقیم را !
هیچکس از من نپرسید
بعد این همه غیبت طولانی ِ نامفهوم
چه بر سرت آمد و باورت را کجا گم کردی؟؟؟
همه‌ی خط ها، مثل همه‌ی پل‌ها دو سر دارند.
من را بسته‌اند به یک سر این خط عمود و تو را به سر دیگر ش.
فاصله مان همیشه همین قدر ثابت تکرار می‌شود و شهر من تا شهر تو فقط چند ساعت، بی عقربه راه است.
خط عمود در راستای تمام شعاع‌های نوری دوران می‌کند و من و تو در تمام راستاهای جهان در فاصله‌ای
ثابت خواب هم‌دیگر را می‌بینیم و باور می‌کنیم همه‌ی خط‌های موازی جایی هم‌دیگر را قطع می‌کنند که
تاب‌هایش فقط یک زنجیر دارد و بچه‌هایش هیچ وقت بستنی دو قلو نمی‌خورند ...
ما در تناوب منحنی جاذبه، با چشمهای بسته خواب‌های تعبیر نشده می‌بینیم......
اما.... نه!!
نه مجال اندک بود! نه حادثه نامنتظر!
مجال بود،حادثه بود،من بود...او؟
او اما رفته بود!
سایه ای مانده بود! نه! خیالی سرد بودو بیروح،روی دیوار!!!
هرچه بود خیال بود!
من اما!
ماندم،
سوختم
ساختم
ویرانه شدم!!...
اندکی بعد چشمانم گریست ! من نه!!....
شکستم!
چشم دوختم!
مرداب دیدم!!نیلوفر نه!!
مرداب شدم....
ماندم!
تنها ماندم!!
تنها گریستم
تنها گذشتم
او اما....!!
چشمانش تنها نبود...
به تعداد نفس هایم از تو دروغ شنیدم و به تعداد همان نفسها.....
برایت میمردم!!!!
خورشید شدی !؟؟؟!
به من گفتی:هم اکنون روز است ! تابشم را ببین ...روشنایی ام را ببین!؟!!
اما آسمان،شب را فریاد میزد!
و من همچنان میدویدم...فریاد میزدم..: روز است،روز است..!روزی دیگر است!
ماه شدی!به من گفتی:ستاره ها را ببین!!
و من در تاکستانهای عشق میدویدم ....فریاد میزدم...حق با اوست حق با اوست!
ابرها میگریستند ستاره ای پیدا نبود!همچنان میدویدم:حق با اوست....
میدویدم و فریاد میزدم:حق با اوست،شب است! ماه هست!اوهست!خورشید فردا را نمی خواهم!
اما او دروغ می گفت!....
با باور و دروغهایش فصل های زندگیم را گذراندم!
چرا که اگر راست میگفت چمدانم را می بستم و بر بلندای باد می رفتم!
می ماندم!! می ماندم!!
همیشه حق با تو بود ! روز شب است و شب روز است!
همیشه حق با تو بود!
ستاره هایت را می دیدم! خورشید روزت میتابیدو از تابشش چشمانم نرم نرم می سوخت!
باز هم حق با تو بود!
تو دروغ میگفتی ستاره هایت چشمک میزدند و خورشیدت در آسمانت میتابید، گرمو گرمتر!
تابشش می سوزاندم !
میدویدم ،فریاد میزدم: حق با توست حق با توست!
اما او بازهم دروغ میگفت!
دروغ میخندید!
دروغ میگرئید!
و دروغ زندگی میکرد!
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |