با همه چیز درآمیز و با هیچ چیز آمیخته مشو . 

که در انزوا پاک ماندن نه سخت است و نه با ارزش

دکتر علی شریعتی

اسم من از یاد تو رفت

 ای انکه در اینه ای

این چهره خسته منم
این آه سینه سوز من

دیوار سرد فاصله است

 بین من و هم سخنم
فریاد من سکوت تو

لب تو باز و بی صدا
عرو سکی به شکل من

 غریبه اما آشنا
نگاه مات تو به من

مثل نگاه دشمنه
جسم تو گرمی نداره

مگر تنت از آهنه
سکوت تو یه فاجعه است

برای هم صدای تو
شکسته در گلو چرا

طنین نعره های تو
تو که خود منی چرا

غریبه ای برای من

منو صدانمیکنی؟
تو قاب سرد اینه

به سوگ من نشسته ای

منو رها نمیکنی؟
شکست لحظه لحظه ام

یه عادت برای تو
پرنده نگاه من

 اسیر در هوای تو
چرا تو که خود منی

سکوتتو نمی شکنی
به من بگو چه می کشی

تو قاب سرد اهنی
تو غربت نگاه تو

 که با نگاهم آشناست
یه دنیا حرف گفتنی است

ولی لب تو بیصداست

چرا تو جلوه ساز این  بهار من نمی شوی؟

شکوفه ی جمال تو،  شکفتـــــــه در خیال من

                                                        بهار من گذشته شاید

تو را چه حاجت،   نشانه ی من

 تویی که پا نمی نهی به خانه ی من
        
                                         چه بهتر آنکه نشنوی ترانه ی من

نه قاصدی که از من آرد،   گهی به سوی تو سلامی

                                                        بهار من گذشته شاید

غمت چو کوهی،  به شانه ی من

 ولی تو بی غم از غم شبانه ی من

                                                 چو نشنوی فغان عاشقانه ی من

خدا ترا از من نگیرد، ندیـــدم از تو گرچه خیری!!!

                                                       بهار من گذشته شاید

خدا تو را ازمن نگیرد ، ندیدم از تو گرچه خیری

گرمای بودنت
و نسیمی از جنس نور
حادثه ای دلنشین است
که گیسوانم را می نوازد
دستی به پنجره ام می خورد
و نگاهت اتاقم را روشن می کند ...

بیشتر از آنچه که تو میدانی

من در بی خبری سپری میکنم

چشم هایم را بر دستانم علم کرده ام و

کوه غرورم را برافراشته ام

                                       و نمی بینم

اما تو سکوت می کنی

بیشتر از آنچه می اندیشی من فکر میکنم ، میدانم

صدایم را  طنین گوشهایت کرده ام

و قهرمانانه ایستاده ام

و نمی شنوم

اما تو سکوت می کنی

من برای تمام صداهای نشنیده از تو

صبوری می کنم

صبوری .........

قبل تر ها میگفتم :

                     صبر مرا پایانی نیست

                    اما هم اینک می گویم

                                                 پروردگارا

صبر تورا پایانی نیست

چه چیزی تو را لبریز می کند؟

نه هیچ کدام اینها تو را لبریز نمی کند.

تو در برابر همه اینها صبوری کرده ای

این چه حکمتی است در بی قرار کردن من

آخر مر ا نیز حقی است

                                    به زندگی

                                    به شادی

                                    به بودن

پروردگارا

می دانم که صبر تو را پایانی نیست

اما

بر صبر من بنگر

باشد که مرا نیز بی پایان کنی....