چو باد می روی و به خاکم فکنده ای

آری برو که خانه ز بنیاد کنده ای

حسن و هنر به هیچ  ِ زعشق بهشتی ام

شرمی نیامدت که ز چشمم فکنده ای ؟

اشکم دود به دامن و چون شمع صبحدم

مرگم به لب نهاده غم آلود خنده ای

بخت از منت گرفت و دلم آنچنان گریست

کز دست کودکی بربایی پرنده ای

بگذشتی و زخرمن دل شعله سر کشید

آنگه شناختم که تو برق جهنده ای

بی  او چه بر تو می گذرد سایه ای شگفت

جانت زدست رفت و تو بی چاره زنده ای. 

من این پایین نشستم سرد و بی روح        تو داری می رسی به قله ی کوه

داری هر لحظه از من دور می شی            ازم دل میکنی مجبور میشی

تا مه راه رو نپوشونده نگام کن                   اگه رو قله سردت شد صدام کن

یه رنگ مرده از رنگین کمونم                    من این پایین نمی تونم بمونم

منم اونکه تو رو داده به مهتاب                  کسی که روت رو می پوشونه تو خواب

کسی که واسه آغوشه تو کم نیست        می خوام یادم بره دست خودم نیست

تا مه راه رو نپوشونده نگام کن                 اگه رو قله سردت شد صدام کن

یه رنگ مرده از رنگین کمونم                   من این پایین نمی تونم بمونم

تا مه راه رو نپوشونده نگام کن                 اگه رو قله سردت شد صدام کن

یه رنگ مرده از رنگین کمونم                    من این پایین نمیتونم بمونم

میان تاریکی تو را صدا کردم

سکوت بود و نسیم که پرده را میبرد

در آسمان ملول ستاره ای می سوخت

ستاره ای می رفت ستاره ای می مرد

تو را صدا کردم تو را صدا کردم

تمام هستی من چو یک پیاله ی شیر

میان دستم بود

نگاه آبی ماه به شیشه ها می خورد

ترانه ای غمناک چو دود بر می خواست

زشهر زنجره ها چو دود می لغزید

به روی پنجره ها

تمام شب آنجا میان سینه ی من

کسی ز نومیدی نفس نفس می زد

کسی به پا می خاست کسی تو را می خواست

دو دست سرد او رادوباره پس می زد

تمام شب آنجا زشاخه های سیاه

غمی فرو می ریخت

کسی ز خود می ماند کسی تو را می خواند

هوا چه آواری به روی او می ریخت

درخت کوچک من به باد عاشق بود

به باد بی سامان

کجاست خانه ی باد ؟
کجاست خانه ی باد؟                                          

                                                ((فروغ فرخزاد))

همیشه در عجب بودم

که چرا در جاده ی عشق

پا به پایم نمی آمدی

حتی وقتی آهسته و پیوسته می رفتم

امروز فهمیدم...

ریگی که در کفشت بود تورا می آزرد

.................

باد با برگ درختان میعادی دارد

درشب کوچک من دلهره ی ویرانی ست

                                                       گوش کن

                                                       وزش ظلمت را می شنوی؟

                                                       من غریبانه به این خوشبختی می نگرم

                                                       من به نومیدی خود معتادم

                                                       گوش کن

                                                       وزش ظلمت را می شنوی؟

در شب اکنون چیزی می گذرد

ماه،سرخ ست و مشوش

و بر این بام که هر لحظه در او بیم فروریختن است

ابر ها،همچون انبوه عزاداران

لحظه ی باریدن را گویی منتظرند

                                                        لحظه ای

                                                        و پس از آن، هیچ !

                                                        پشت این پنجره شب دارد می لرزد

                                                        و زمین دارد

                                                        باز می ماند از چرخش 

                                                        پشت این پنجره یک نا معلوم

                                                        نگران من و توست          

                                                        ای سراپایت سبز      

                                                        دست هایت را چون خاطره ای سوزان،در دستان عاشق من بگذار

                                                       و لبانت را چون حسی گرم از هستی

                                                       به نوازش لب های عاشق من بسپار

                  باد ما را خواهد برد

                  باد ما را خواهد برد

فروغ

نیمه ی هستی من آیه ی تاریکی ست

که تو را در خود تکرار کنان

به سحر گاه شکفتن ها و رستن های ابدی

خواهد برد...

من در این آیه تو را آه کشیدم آه...

من در این آیه تو را

به درخت و آب و آتش پیوند زدم.

فروغ

چه زبانی صادقتر و زلال تر از زبانی که کلماتش نه لفظ است ونه خط و هر عبارتش نامه ای،ضجه ای، دردی، فریاد عاشقانه ی شوقی. مگر نه اشک زیباترین شعر، و بی تابترین عشق و گدازترین ایمان و داغترین اشتیاق و تب دارترین احساس و خالصانه ترین گفتن و لطیف ترین دوست داشتن است؟

که همه در کوره ی یک دل ، بهم آمیخته و ذوب شده اند و قطره ای گرم شرم شده اند نامش اشک.

اشک که می بارد و ناله که برمی آید و گریه که اندک اندک در دل می رود و ناگهان در گلو می گیرد و راه نفس را می بندد و ناچار منفجر می شود.

این زبان صادق و طبیعی واندوه و درد و عشق یک انسان است.

 کاش چون پاییز بودم...کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم

برگها ی آرزوهایم یکایک زرد می شد

آفتاب دیدگانم سرد می شد

آسمان سینه ام پر درد می شد

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد

اشکهایم همچو باران

دامنم را رنگ می زد

وه...چه زیبا بود اگر پاییز بودم

وحشی پر شور و رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند...شعری آسمانی

در کنار قلب عاشق شعله می زد

در شرار آتش دردی نهانی

نغمه ی من...

همچو آوای نسیم پر شکسته

عطر غم می ریخت بر دل های خسته

پیش رویم:

چهره ی تلخ زمستان جوانی

پشت سر:

آشوب تابستان عشقی ناگهانی

سینه ام منزلگه اندوه و درد و بد گمانی

کاش چون پاییز بودم...کاش چون پاییز بودم

                                                                               فروغ