به ماه بوسه می زنم به کوه تکیه می کنم
به من نگاه کن ببین به عشق تو چه می کنم
منو به دست من بُکُش به نام من گناه کن
اگر من اشتباهتم همیشه اشتباه کن
نگو به من گناه تو به پای من حساب نیست
که از تو آرزوی من به جز همین عذاب نیست
هنوز می پرستمت هنوز ماه من تویی
هنوز مومنم ببین تنها گناه من تویی
به ماه بوسه می زنم به کوه تکیه می کنم
به من نگاه کن ببین به عشق تو چه می کنم

چشام بسته س ، جهانم شکل خوابه ، عذابه ، اضطرابه

اضطرابه

رو به روم ، دیواری از مه ، دیواری از سنگ

بگو بیهوده نیست

بگو بیهوده نیست ، فاصله ی آب و سراب

بگو سپیدی ِ کاغذ ، بیهوده نیست

بگو از کوچ ِ پراکنده ، فقط کابوس و تنهایی

بگو ، خواب بود هر چی که دیدم

افسانه بود هر چی شنیدم

نگاه کن ، شوق ِ دل زدن به دریا

برات شد مرگ ِ تدریجی ِ رویا

مرگ تدریجی ِ رویا

یغما گلروئی

در گیر و دار جوابهای بی معنایت گریزی یافتم !

گریزی به سمت مفاهیمی تازه از روشنایی و عشق...

حالا برای پرواز کردن فرصت دیگری شناخته ام... برای اینکه جهان را

خودم را و تمام آنچه غافلش بودم درست بشناسم و بدانم زندگی ...

زندگی رسم خوشایندی نیست...

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ!

نه نه !

هی فلانی ! زندگی شاید همین باشد...

یک فریب ساده و کوچک

آنهم از دست عزیزی که تو دنیا را

جز برای او و جز با او نمی خواهی!

و...

حالا دنیا قشنگ تر شده .

زندگی شستن یک بشقاب است...

بگذارید اگر هم نه بهاری باشم 

شاعر سوخته گل های صحاری باشم 

می توانم که خودم را بسرایم هر چند 

نتوانم که همانند قناری باشم 

معنی پیر شدن ماندن مردابی نیست 

پیرم اما بگذارید که جاری باشم 

 کاری از پیش نبردم همه ی عمر ولی 

شاید این لحظه ی نایافته کاری باشم 

همچنان طاقت فرسوده شدن با من نیست  

 نپسندید که در لحظه شماری باشم 

همه ی درد من این است که می پندارم 

دیگر ای دوست من ?دوست نداری باشم  

مرگ هم عرصه ی بایسته ای از زندگی است 

کاش شایسته ی این خاک سپاری باشم...  

رو به تو سجده میکنم دری به کعبه باز نیست

بسکه طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست

به هر طرف نظر کنم نماز من ، نماز نیست

مرا به بند میکشی ، از این رهاترم کنی

زخم نمیزنی به من که مبتلا ترم کنی

از همه توبه میکنم بلکه تو باورم کنی

قلب ِمن از صدای تو چه عاشقانه کوک شد

تمام پرسه های من ، کنار ِ تو سلوک شد

عذاب میکشم ولی ، عذاب ِ من گناه نیست

وقتی شکنجه گر توئی شکنجه اشتباه نیست

                                                                         روزبه بمانی

غربت یه دیواره بین تو و دستام

یک فاجعه است وقتی تنها تو رو میخوام

غربت یه تقدیره از خواب یک غفلت

تصویری از یک کوچ ،در آخرین قسمت

وقتی ازم دوری از سایه می ترسم

حتی من اینجا از همسایه می ترسم

غربت برای ما مثل یه تعلیقه

یک راه طولانی روی لب تیغه

این حس آزادی اینجا نمی ارزه

زندون بی دیوار سلول بی مرزه

وقتی ازم دوری شب نقطه چین میشه

دیوار این خونه ،دیوار چین میشه

وقتی ازم دوری از زندگی سیرم

دنیا را با قلبت اندازه میگیرم

این حس آزادی اینجا نمی ارزه

زندون بی دیوار سلول بی مرزه

شاعر: روزبه بمانی

فرق است بین دوست داشتن و داشتن دوست ،

دوست داشتن امری لحظه ای است ولی داشتن دوست استمرار لحظه های دوست،

پس میدوزم شادی را به غم ،

                                           زیاد را به کم،

                                                         درخت را به ریشه ، 

                                                                                 گاهی را به همیشه ،

                                                                                                                ستاره را به آسمان ،

                                                                                                                                          زمین را به کهکشان ،

                                  کهنه را به نو و خودم را به تو ، دوست من.

تقدیم به همه دوستان مهربان و خوبم که تو روزهای تنهائی و سخت همراه و همدل و سنگ صبورم بودن و هستن و صادقانه کنارم موندن.

هوای گریه دارم تو این شب بی پناه

دنبال تو می گردم دنبال یه تکیه گاه

دنبال اون دلی که تنهایی و میشناسه

دستای عاشق من لبریز التماسه

سکوت شیشه ایمو صدای تو می شکنه

تو آسمون عشقم شعر تو پر میزنه

با تو دل سیاهم به رنگ آسمونه

تو بغض من می شکنن شعرای عاشقونه

هزار و یک شب من پر از صدای تو بود

گریه ی هر شب من فقط برای تو بود

آدمیزاد چه معجون عجیب و غریبی است ،

که برای اثبات حقانیت افکار خودش، حاضر است

همه عالم را زیر سوال ببرد، نفی و انکار کند، الا خودش.

من میدانم ، دردی را که نشود به دیگران گفت و با دیگران قسمت کرد،

چه درد سنگین و غیر قابل تحملی خواهد بود.

حال ، خوره ای که درد نا گفتنی من  ،به جانم انداخته ،

بی چاره ام کرده اما ، چاره ای ندارم جز تحمل ، صبوری و سکوت.