مرا بسوی خود ببر

نظاره کن دل مرا

میان خارهای باغ

که پاره پاره گشته است

و شوق بودنت مرا

به آشیانه برده است

خدای من ، خدای من

نظاره کن هوای من

چو در میان خویشتن

مرا به سوگ برده است

سکوت های لحظه وار

و آتش همیشه سرخ

از آن نگاه آشنا

مرا ز راه برده است

سکوت را نظاره کن

که از میان باغ غم

میان تیغ های تیز

مرا به خویش خوانده است

سکوت را نظاره کن

هجوم ترس شب شکن

نظاره کن به عمق غم

مرا بسوی خود ببر

مرا بسوی خود ببر

ابوالفضل بهرامیان

بی تو هم بغض غزلهایی ملال آور شدم

گرچه تنها بودم اما باز تنهاتر شدم

پر زدم پر ریختم عریان شدم از هر چه بود

چون درختی در هجوم بادها پرپر شدم

سوختم در چرخه تکرارهایی ناگزیر

مثل ققنوسی هزاران بار خاکستر شدم

ساز ومضرابم گره خوردند با تار سکوت

از طنین نعره های بی صدایی کر شدم

میوه هایم تا به یادم هست ، حسرت بود و آه

آخرین فصل شکفتن را که بارور شدم

خنده هایم بغض بود و اشکهایم قهقهه

سالها بازیچه دنیای بازیگر شدم

محمد حسین صفاریان

من پر از فریادهای ساکتم

یا درختی در میان یک کویر

شعری از جنس صبوری گفته ام

تا ابد در واژه های خود اسیر

کوچه کوچه شعر میگویم ولی

واژه واژه مظهر افتادگی

سر نوشت شعرهایم قصه شد

قصه های روشن دلدادگی

بعد از این تصویر تو یک خاطره ست

غصه را در چشمهایم خوانده ام

قلب پر مهر و پر از عشق تو را

عذر میخواهم اگر رنجانده ام

ای سپیدار قشنگ

دیشب از یاد تو با او سخنی می گفتم

سخن از پای امید تو که گامی ننهاد

در ره روشن فردای سپید

سخن از دست ظریف تو که هرگز نفشرد

دست امید مرا

سخن از قلب بزرگ تو که هرگز نتپید

ز نگاهم که هزاران سخن گویا داشت

ای سپیدار قشنگ

دیشب از یاد تو با او سخنی می گفتم

سخن از چشم قشنگت که مرا شاعر کرد

***

لیک او دیده به چشمانم دوخت

گفت:

ای شاعر فردای سپید

آن سپیدار تو مُرد

آن سپیدار به مرداب تباهی خشکید

***

و من امروز به سوگ تو سپیدار فرو رفته به مرداب گناه

شعرها خواهم گفت...

ای آمده با شعر...ای رفته با گریه

ای خط دلتنگی...از بغض تا گریه

با من صبورانه...سر کردی و ساختی

اما چه بی حاصل...دردامو نشناختی

تا زندگی بوده...قصه همین بوده

پشت سر خورشید...شب در کمین بوده

ما هر دو بازیچه...در بازی نیرنگ

قربانی یک بت...سر تا به پا از سنگ

تو بت پرست اما...من بت شکن بودم

باید که بت می مرد...جایی که من بودم 

بتخانه شد اما...محراب عشق من

فرمان بت این بود...از عشق دل کندن

بت را شکستم من...بتخانه شد خالی

با خود تو را هم برد...آن پوچ پوشالی

قربانی بت شد...ایمان و پیوندم

من هم ز جای خویش...بتخانه را کندم

اکنون نه بت مانده...نه تو نه فردایی

این بت شکن مانده...با زخم تنهایی

ای آمده با شعر...ای رفته با گریه

ای خط دلتنگی...از بغض تا گریه

از هم گریختیم 

و آن نازنین پیاله دلخواه را دریغ بر خاک ریختیم

جان من و تو تشنه پیوند مهر بود

دردا که جان تشنه خود را گداختیم

بس دردناک بود جدایی میان ما

از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم

دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت

اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت

و آن عشق نازنین که میان من و تو بود

دردا که چون جوانی ما پایمال گشت

با آن همه نیاز که من داشتم به تو

پرهیز عاشقانه من ناگزیر بود

من بارها به سوی تو بازآمدم ولی هر بار دیر بود

اینک من و تو ئیم دو تنهای بی نصیب

هر یک جدا گرفته ره سرنوشت خویش

سرگشته در کشاکش طوفان روزگار

گم کرده همچو آدم و حوا بهشت خویش....

         و نگاهم به ره است و به امید به در کوفتنت ، رو به در خیره شده  

         کاش روزی تو بیایی و ببینی که دلم ، بی تو از خنده و گل بیزار است

         و نگاهم  چه غریب ،از غروب خورشید تا پگاه سحری بیدار است 

         کاش روزی تو بیایی و ببینی ، بی تو  من تنهایم

         بی کس و سرگردان در میان همهء همهمه ها ،  تنهایم 

          کاش روزی تو بیایی و ببینی ، یاد تو ، درد مرا تسکین است

         و خدا داند و من ، که صدای قدمت، طپش قلب مرا تضمین است!!!

من او را رها کردم

تا او خود را در یابد

و چقدر سخت است     عزیزترینت را رها کنی

اما من انقدر او را دوست دارم

که او را رها میخواهم برای همیشه

رها از تمامی بندهاوزنجیرها

هر چند او هیچگاه در بند من گرفتار نبود

چرا که من خود اینگونه خواستم

و هیچگاه بخاطر همیشه بودن با او برای او بندی نساختم

اما او .......

در بند خود گرفتار بود ....

ای کاش از خود رها شود

همانگونه که من با او از بند خود رها شدم