برای تو که نبودی و نیستی اما دوستت دارم

_سنگ طفلی، اما،

خواب نوشین کبوترها را در لانه می آشفت .

قصه ی بی سر و سامانی من ،

          باد با برگ درختان می گفت .

    باد با من می گفت.

 چه تهیدستی مرد!

ابر باور می کرد.

من در آیینه رخ خود دیدم  

<\/h1>

و به تو حق دادم.

          آه می بینم، می بینم !

تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی

من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم

چه امید عبثی

من چه دارم که تو را درخور؟

   _هیچ .

من چه دارم که سزاوار تو؟

   _هیچ.

تو همه هستی من ،هستی من

 تو همه زندگی من هستی .

تو چه داری ؟

 همه چیز .

تو چه کم داری

-هیچ. 

بی تو در می یابم،

چون چناران کهن

از درون تلخی واریزم را.

کاهش جان من این شعر من است.

آرزو می کردم،

که تو خواننده شعرم باشی.

_راستی شعر مرا می خوانی؟_

     نه، دریغا ،هرگز،

باورم نیست که خواننده ی شعرم باشی.

     _کاشکی شعر مرا می خواندی!_

مرحوم دکتر حمید مصدق

تقدیم به دوستی که این روزها خواننده مطالب وبلاگم هست و با نظرات خوبش امید بخش و راهگشاست و امروز منو به یاد   قصیده آبی خاکستری سیاه انداخت  و خاطرات دور

قسمتی از قصیده زیبای آبی خاکستر سیاه

درمیان من و تو فاصله هاست ........

گاه می اندیشم ،

  _می توانی تو به لبخندی این فاصله را بر داری !

 تو توانایی بخشش داری .

            دستهای تو توانایی آن را دارد؛

   _که مرا ،

  زندگانی بخشد.

چشمهای تو به من می بخشد

 شور عشق و مستی

   و تو چون مصرع شعری زیبا ،

           سطربرجسته ای از زندگی من هستی.

      دفتر عمر مرا،

       با وجود تو شکوهی دیگر ،

     رونقی دیگر هست.

        می توانی تو به من، 

     زندگانی بخشی؛

        یا بگیری از من  

         آنچه را می بخشی

من به بی سامانی

باد را می مانم

من به سرگردانی

ابر را می مانم

من به آراستگی خندیدم

   من ژولیده به آراستگی خندیدم.